روان شناسی توان بخشی، نشریه ای در بررسی مسائل رشد جسمی و روانی ناشنوایان
این مجله را بخش روان شناسی توان بخشی موسسه روان شناسی آمریکا منتشر می کند. این بخش در 1949، به عنوان گروه مشترک المنافع ویژه آغاز گردید و تحت عنوان شورای ملی ابعاد روان شناسی معلولیت شناخته شد. در 1954، مقدمه مجله با عنوان خبرنامه چاپ شد. در 1957، نام این نشریه ، به گزارش خبری تغییر یافت و افزون بر بخشهای خبری درباره شورای ملی، به چاپ اطلاعات علمی بیشتری پرداخت. در 1958 شورای ملی ابعاد روان شناسی معلولیت، بخش رسمی موسسه روان شناسی آمریکا گردید و در 1960 نام این بخش، ابعاد روان شناسی معلولیت شد. در 1969، نام گزارش خبری به ابعاد روان شناسی معلولیت تغییر یافت تا موقعیت جدید آن را، به عنوان مجله ای علمی در پاسخ به افزایش اهمیت شناخت عوامل روان شناسی در معلولیت و نیاز به پخش اطلاعات علمی در این باره، منعکس سازد. بالاخره در 1972 نام مجله و بخش، به روان شناسی توان بخشی تغییر یافت.
روان شناسی توان بخشی، مجله ای میان رشته ای است که با همه مواردی که درباره ابعاد روان شناسی توان بخشی است، در ارتباط است. مجله، مقالاتی را منتشر می کند که ابعاد رفتاری و روان شناسی توان بخشی را در بعد گسترده ای از موقعیتها و زوایای مختلف نشان می دهد. موضوعات و تعداد مقالات روان شناسی و توان بخشی، برای مطالعه متخصصانی که با روان شناسی و ابعاد روان شناسی توان بخشی کار می کنند، به صورت متناسب در نظر گرفته می شوند. مجله، نسخه های خطی¬ای را چاپ می¬کند که با موضوعات بیماریهای مزمن و معلولیت جسمی، روحی و احساسی معلولان سروکار دارد و شامل جمعیتهایی مانند معلولان رشدی و افراد مسن می شود. به علاوه، مجله شامل گزارشهای تحقیقاتی و گزارشهای بالینی مختصر برای تحقیقاتی می شود که نمونه آنها کم است. بخش نقد کتاب، نقدهایی از کتابهای تازه چاپ شده مربوط را ارائه می¬کند. گاهی کل شماره مجله به موضوع مهم ویژه یا مورد علاقه خوانندگان اختصاص می¬یابد. پیشنهادهای خوانندگان برای موضوعات خاص، مورد استقبال سردبیر قرار می گیرد.
مسئولان مجله برای تغییر نگرشهای رایج روان شناسی درباره معلولیت، سیاست خاصی را پیش گرفته اند که به شرایط معلولان کمک می¬کند. بنابراین، مجله نویسندگان را تشویق می کند که اصالت معلولان را در اجرای تحقیق، تغییر اطلاعات و استفاده از زبان حفظ کنند. نویسندگان نباید از معلولان با الفاظی یاد کنند که بیانگر ناتوانی و ضعف آنها است؛ بنابراین شایسته نیست از لفظ معلول استفاده کنند.
ماخذ: GEDPD, Vol. 2, P. 423-424.
ماری ای. جانسن - ترجمه لقمان سرمدی
منبع: نشریه داخلی افق اندیشه شماره یک